puste pole?

zdj:flickr/Dan.Farrell/Lic CC

(Mk 4,26-34)

Jezus mówił do tłumów: Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy, nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarnko w kłosie. A gdy stan zboża na to pozwala, zaraz zapuszcza się sierp, bo pora już na żniwo. Mówił jeszcze: Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane wyrasta i staje się większe od jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki powietrzne gnieżdżą się w jego cieniu. W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli /ją/ rozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom.

Mili Moi...
Faza czytelnicza trwa... Choć dziś samposzczucie (jak mawiał mój przełożony z Lublina) raczej kiepskie... Niemniej przekroczyłem jakąś granicę... Powstała dziś 600 "fiszka" (książkowy wypis, który ma w przyszłości pomóc znacznie szybciej znaleźć dany fragment lektury). To oczywiście żaden rekord, ale od miesięcy nie mogłem się do tej liczby zbliżyć. Trochę to jeszcze mało, żeby pisać (magisterium zaczynałem pisać mając ich 1200), ale jesteśmy na dobrej drodze.

Dziś 147 dzień mojego pobytu w Ameryce i realizujemy kolejne "pierwsze razy". O wielu nie piszę, żeby Czytelnika nie zanudzić. Dziś pierwszy raz odbiór leków z apteki, legitymowanie się kartą ubiezpieczeniową... Całkiem obcy mi świat. Większości zasad ubezpieczeniowych, którym podlegam jako członek duchowieństwa tej diecezji nie rozumiem. Po polsku bym tego nie pojął, a co dopiero w obcym języku. Najważniejsze, że jakieś ubezpieczenie mam :)

Pole... Puste, czarne pole... Nic innego nie widzi ten, który nie wie, że siew się dokonał. Życie zaczyna kiełkować pod ziemią. W tajemnicy jakby... Oko jest bezradne... Tajemnica jest niedostępna. Ale, ale... Po jakimś czasie pojawia się delikatny pęd... Widzisz go? Tak... Trudno rozróżnić od chwastów i innych, nie posianych przez rolnika roślin... Kruche to i małe. Trzeba chronić i pielęgnować... Rośnie i rośnie... Widzisz to? Pewnie, że nie... Bo przychodzisz patrzeć codziennie. Nie sposób uchwycić wzrostu, choć nie znaczy to, że on nie następuje. Rośnie... Roślina rośnie... A ty jesteś zupełnie bezradny. Bo nic nie możesz przyspieszyć. Ani jednej chwili krócej - tylko dlatego, że ty tak chcesz. Musisz być cierpliwy. Doczekasz owocu.

Ten schemat można zastosować do tak wielu rzeczywistości. Jezus opisuj w ten sposób dość tajemnicze Królestwo Boże, które pojawia się wraz z Jego przyjściem. Ale przecież nasze życie duchowe rozwija się według takiego samego klucza. Jeśli nie uzbroimy się w cierpliwość, to pojawi się... zniechęcenie.

Druga z dzisiejszych przypowieści też trochę o tym... Bo jeśli z najmniejszego ziarna potrafi wyrosnąć dwumetrowe drzewo (a komentatorzy mówią, że w sprzyjających warunkach nawet czterometrowe), to może i moje mizerne życie duchowe jest w stanie zmienić się w bujny ogród, pełen życia i kolorów. Wszystko jest możliwe dla tego, kto... wierzy... i chce.

Bo tajemnica życia tkwi w ziarnie, ale sukces jego owocowania - w glebie... Dlatego przypominam Parafianom naszym, że jutro możecie stanąć trochę bliżej Jezusa... Dzień skupienia dla naszej parafii rozpoczynamy o 5PM. Bądźcie...

świeć...

zdj:flickr/alant79/Lic CC

(Mk 4,21-25)

Jezus mówił ludowi: Czy po to wnosi się światło, by je postawić pod korcem lub pod łóżkiem? Czy nie po to, aby je postawić na świeczniku? Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało wyjść na jaw. Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha. I mówił im: Uważajcie na to, czego słuchacie. Taką samą miarą, jaką wy mierzycie, odmierzą wam i jeszcze wam dołożą. Bo kto ma, temu będzie dane; a kto nie ma, pozbawią go i tego, co ma.

Mili Moi...
Dziś miałem takie postanowienie, żeby napisać homilię na niedzielę. A że po angielsku, to zajmuje to zwykle znacznie więcej czasu, niż po polsku. Ale skończyłem ją dopiero przed chwila i boję się przeczytać, bo dzień był poszarpany przez różne wydarzenia, które nie pozwoliły mi popracować jednym ciągiem.

Tak więc kolęda (tak, u nas ciągle trwa), a potem dobra spowiedź. Zdaje się, że znalazłem stałego spowiednika, z czego jestem niezmiernie rad, bo daje to jakąś realną perspektywę pracy nad sobą. A wieczorem niesłychanie nudne spotkanie z biskupem na temat katolickiej edukacji w diecezji Bridgeport w kościele św. Rafała, który niestety jest już zamknięty (to znaczy nie służy wiernym). Oczywiście spotkanie było nudne z mojej perspektywy, bo pewnie nie z perspektywy wielu rodziców, którzy wzięli w nim udział. Podczas spotkania stwierdziliśmy z proboszczem, że należymy do bardzo nielicznej grupki białych obecnych w  kościele. To taki obrazek. Kiedy biskup przemawiał, jeden z księży dokonywał tłumaczenia na język hiszpański. I taka to edukacja. Najczęstszym słowem, które padało w odniesieniu do naszych szkół katolickich było słowo - excelent (doskonałe), a największe oklaski zebrał biskup mówiąc, że ktoś na te znakomite szkoły złożył donację w wysokości 100 tysięcy dolarów. Tak, czy owak, po raz kolejny jestem zachwycony zdolnościami oratorskimi naszego pasterza. Pan mu ich nie poskąpił...

A mój przyjaciel Maciej napisał dziś na swoim blogu, że światło niegdyś domagało się troski, a ten, który ją sprawował, musiał być człowiekiem odpowiedzialnym. Stało się to dla mnie punktem wyjścia do refleksji nad tym, że dziś w istocie niespecjalnie zastanawiamy się nad wartością światła, bo to przecież takie naturalne, że włączam i jest... Jedyne co może mnie od czasu do czasu interesować, to wymiana żarówki. Ale i one świecą coraz dłużej. Nie trzeba więc nad światłem specjalnie się skupiać. Nie trzeba o nie dbać. Stąd może i to zapomnienie o jego wartości.

Gdybyśmy musieli podkręcać knot, dbać o ilość oliwy w lampie, podtrzymywać ogień, być może łatwiej by nam było zrozumieć wartość blasku tego światła dla wszystkich przebywających w pokoju. Zdaje się, że to właśnie te trudności z uzyskaniem światła, więcej nas uczą o jego wartości, niż samo doświadczenie ciemności. Skoro dziś można je rozproszyć jednym naciśnięciem włącznika. Czy trzeba wrócić do świec, albo lamp naftowych? Może niekoniecznie. Ale trzeba się nauczyć czym jest światło. I nie chodzi wcale o jego fizyczną definicję, ile raczej o jego wartość dla naszego życia. Tylko wówczas będziemy zdolni nieść to światło światu, który wciąż przebywa w ciemności. Tylko wówczas... Kiedy sami będziemy znali jego wartość...

 Filozofowie mówią, że byt docenia się w kontekście braku... Oby nigdy nie zabrakło wam światła... ŚWIATŁA...

MikroArmagedon...

zdj:flickr/groundreporter/Lic CC

(Mk 3,31-35)

Nadeszła Matka Jezusa i bracia i stojąc na dworze, posłali po Niego, aby Go przywołać. Właśnie tłum ludzi siedział wokół Niego, gdy Mu powiedzieli: Oto Twoja Matka i bracia na dworze pytają się o Ciebie. Odpowiedział im: Któż jest moją matką i /którzy/ są braćmi? I spoglądając na siedzących dokoła Niego rzekł: Oto moja matka i moi bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten Mi jest bratem, siostrą i matką.

Mili Moi...
Dziś nawet nie otwieraliśmy kościoła o poranku, wiedząc doskonale, że nikogo nie należy się spodziewać. Oczywiście wstałem o czasie, żeby w razie czego być gotowym, gdyby jakaś nabożna dusza zastukała w okiennice. Ale nic takiego nie nastąpiło, więc dzień rozpoczął się inaczej, niż zwykle...

Wszędzie wokół cisza i spokój. Nie pracuje nikt, kto absolutnie nie musi. Ludzie donoszą, że siedzą w domu pod kocami i oddają się lekturze, albo spędzają czas ze swymi rodzinami. Halo? Miał być Armagedon, a właściwie może to i niektórym na dobre wyszło. Tylko się cieszyć. Choć oczywiście efekt końcowy "megaśnieżycy" wobec zapowiedzi jest raczej... powiedzmy delikatnie - nieadekwatny.

Aczkolwiek nieco tego śniegu się pojawiło. Uruchomiliśmy więc dziś różne maszyny i oddaliśmy się aktywności na świeżym powietrzu. Proboszcz z łopatą  oczyszczał dachy (ale spokojnie - nie wspinał się na nie), a ja z mechaniczną "kosiarką do śniegu" jeździłem wokół domu. Uruchomić to - nie było łatwo. Poruszać się tą maszyną - jeszcze trudniej. Łapy mnie bolą na całej długości, ale... odśnieżone :)

Czytelnictwo też kwitnie. Kolejna partia książki o św. Maksymilianie przeczytana, "fiszki" porobione. Można powiedzieć, że dzień udany. Tym bardziej, że moi rocznikowi koledzy donoszą, że właśnie zdałem zimową sesję, z czego nie do końca zdawałem sobie sprawę :) Podobno mam jedno 4,5 z Dydaktyki Homiletycznej, ale cóż... Mówi się trudno :) Może są jednak w życiu ważniejsze sprawy...

Jak choćby ta z dzisiejszego Słowa. Zadałem sobie pytanie podczas porannej medytacji, czy ja, podobnie jak krewni Jezusa, nie próbuję na Niego wpływać. Oni wyraźnie czują, że mają jakąś władzę. Nawet fakt "przywołania" Jezusa to sugeruje. Obecność Maryi z nimi ma pewnie tę ich władzę ostatecznie uwiarygodnić. A Ona, pewnie jak każda matka, marzy tylko o tym, żeby swojego syna ustrzec przed złymi ludzkimi językami, które nigdy nie próżnują...

Taką jednak formę "wpływania" na Jezusa wykluczyłem. Nigdy niczego od Niego nie żądałem, ani w żaden sposób nie traktowałem Go "z góry", jako Kogoś, kto "musi" się pozytywnie odnieść do moich oczekiwań. Ale istnieje inna forma manipulacji, która wydaje mi się dużo groźniejsza i bardziej właściwa dla tych "pobożniejszych". A mianowicie załatwianie z Jezusem spraw "po znajomości". Bo przecież On nas wybrał, my odpowiedzieliśmy na Jego wezwanie, staramy się być blisko i wypełniać Jego prawo, więc chyba nam się należy... A może nam bardziej, niż innym... Bo tak wielu tych pobożnych...

Więc niczym Jakub i Jan, którzy chcieli "wyrolować" swojego przyjaciela Piotra i "załatwić sobie" miejsca po prawicy i lewicy, my "pobożni", również możemy stanąć wobec pokusy - na mnie patrz, mnie słuchaj, moje intencje są najważniejsze... Na szczęście Jezus nie podlega żadnym manipulacjom i jest całkowicie wolny także wobec "pobożnych". Dokładnie tak samo, jak wolny był wobec swojej Matki i swoich krewnych... On wie co ma robić, kiedy i wobec kogo... Jemu nie trzeba doradzać...

PS. A na koniec coś do posłuchania z ostatniej niedzieli... Miłego odbioru :)

uzdrawiasz?

zdj:flickr/Artotem/Lic CC

(Łk 10,1-9)

Spośród swoich uczniów wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie! Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi! Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże.

Mili Moi...
No zdumiewające rzeczy się dzieją. Dziś poczułem jakiś przypływ naukowego zapału i "dziabnąłem" kawał książki o św. Maksymilianie. Ale może to ze strachu... Bo mój serdeczny przyjaciel z roku poinformował mnie, że uczelnia bardzo za mną tęskni i kto wie, czy uda się uczelni przetrwać zimowa sesję bez mojej obecności. A mnie na samą myśl o nieplanowanym wyjeździe do Polski w przyszłym tygodniu, przeszedł dreszcz... Jednakowoż po południu nadeszły bardziej obiecujące wieści i prawdopodobnie uczelnia beze mnie sie ostoi...

Ale mam jeszcze inną radość. Otóż pan Andrzej zaradził dziś drobnemu dyskomfortowi w mojej pieczarze mieszkalnej. Otóż odkąd się tu wprowadziłem, nie było zimnej wody w prysznicu. Mieszacz nie działał. Prysznic nie zawsze należał do przyjemności :) A od dziś będzie inaczej. Poza tym kilka innych usterek hydraulicznych znalazło dziś swój szczęśliwy finał. No małe rzeczy, a cieszą...

A u nas w USA (o matko, ale to brzmi) to idzie Armagedon. Mówią o tym nawet w polskiej telewizji od rana. Śniegu ma być metr (swojego auta jutro nie odnajdę) i wszyscy traktują sprawę nieprawdopodobnie poważnie. Oczywiście nie dyskutuję z ludzkimi niepokojami. Każdy ma swoje. Przyglądam się jednak i obserwuję. Jest to wszystko dość ciekawe i w porównaniu do Polski dość egzotyczne. Dziś gubernator zarządził zakaz poruszania się samochodami po godzinie 21 - dla bezpieczeństwa i żeby nie utrudniać pracy służbom. Osobliwe... Jutro rano więc nie ma nawet sensu otwierać kościoła.

Nie wiem czy was nie zastanawia sposób w jaki Jezu mówi o głoszeniu nauki przez uczniów w połączeniu z... uzdrawianiem chorych. Jakby mówił o rzeczy najbardziej oczywistej pod słońcem. Jakby to uzdrawianie chorych było takim naturalnym dodatkiem do ewangelizacji. Nic szczególnego? To dlaczego my czytając o tym dziś  traktujemy te słowa chyba niczym baśnie z tysiąca i jednej nocy? Ale kto ma uzdrawiać? Ja????? To chyba jakiś żart...

No ale jeśli to jest żart, to cała reszta Ewangelii chyba też. Jeśli natomiast żartem nie jest... Ojoj... To chyba mamy problem. Bo trzeba by zacząć od poważnego potraktowania misji głoszenia. Macie kogoś takiego, o kim możecie powiedzieć, że dzięki waszemu "głoszeniu" (w jakikolwiek sposób by się ono nie dokonało) zbliżył się do Boga? Nawrócił się? Zmienił swoje życie? I nie chodzi wcale o pyszałkowate "liczenie przypadków", ale o fakt, konkret, jakąkolwiek sytuację, która potwierdziłaby zrealizowanie tego Jezusowego polecenia. W naszym życiu, według naszych możliwości, na naszą miarę?

Jeśli tak, to czas przejść do obietnicy z tym zadaniem związanej i uwierzyć Jezusowi, że posyła nas również do uzdrawiania. Nie tylko w przenośni, nie tylko w sensie duchowym. Jeśli nie... To może warto uwierzyć, że żniwo już dojrzało i czeka na robotników (sami księża tu nie poradzą). Tylko uwierzenie, że to wszystko nie jest żartem odrobinę kosztuje... Może dwie odrobiny... A może nawet więcej... Spróbujmy razem...

pułapka...

zdj:flickr/Michel Filion/Lic CC

(1 Kor 7,29-31)

Mówię, bracia, czas jest krótki. Trzeba więc, aby ci, którzy mają żony, tak żyli, jakby byli nieżonaci, a ci, którzy płaczą, tak jakby nie płakali, ci zaś, co się radują, tak jakby się nie radowali; ci, którzy nabywają, jak gdyby nie posiadali; ci, którzy używają tego świata, tak jakby z niego nie korzystali. Przemija bowiem postać tego świata.

(Mk 1,14-20)

Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię. Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. Jezus rzekł do nich: Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi. I natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. Idąc dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni zostawili ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi i poszli za Nim.

Mili Moi...
No normalna niedziela... Pracowita. Zwłaszcza emocjonalnie dość angażująca. Tak sobie dziś pomyślałem - ile takie, proste wydaje się, wygłoszenie kazania kosztuje. Wchodzę w to zwykle na całego, Słowo mnie porywa i płynę... Zapominam o Bożym świecie (mógłbym mówić i mówić, ale wiem, że ostatecznie i tak trzeba skończyć). A z ambony schodzę... powiedzmy... wyeksploatowany. I dobrze mi z tym... A dzisiejsze komentarze po homilii? Klasyczne... Dobrze ojciec powiedział, to było świetne kazanie... dla mojego męża :) No niech i tak będzie... Usłyszałem to dziś kilkakrotnie... Mam nadzieję, że kiedyś i do żon trafię :)

Wpuściliśmy dziś w obieg nieco płyt. Mam nadzieję, że dobrze będą się słuchać. Najbardziej rozbawiła mnie pewna pani, która dziś gościnnie pojawiła się w naszym kościele. Jakiś czas po Mszy przyszła ponownie zakupić kolejne dwie... Bo zaczęli słuchać w samochodzie, spodobało się i postanowili wrócić... Niech dobry dźwięk otwiera serca...

A po Mszy w naszej sali pod kościołem koncert młodych talentów. Dzieci z naszej Polskiej Szkoły grały na różnorakich instrumentach. Poza wrażeniami artystycznymi, była to również okazja do świętowania 72 urodzin naszego proboszcza. Jak na amerykańskie warunki, wciąż jest młodzieniaszkiem, więc niech nam żyje... jak najdłużej!

A czas się wypełnił i czas jest krótki... Więc o czasie dziś mówiłem. O czasie, którego nam wiecznie brakuje, bo... I tu rozpoczyna się lista tysiąca powodów. I wydaje się, że nie sposób z tego zaklętego kręgu się wydostać. Wszak to  system jest chory. A samemu nie da się wystąpić przeciwko systemowi. System nas odrzuci, zmarginalizuje. Na to zaś nie bardzo jesteśmy gotowi...

A Jezus mówi - nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię. Innymi słowy - jeśli odwrócicie sie od waszych bożków, spośród których czas jest jednym z najbardziej zwodniczych, obiecuję wam, że nie zabraknie wam niczego. Czas został stworzony dla was, a nie wy dla czasu. Dlaczego więc jemu służycie? On powinien służyć wam...

Jako wasz Bóg, gwarantuję wam, że jeśli zaufacie moim słowom, nie zabraknie wam również czasu. Ale zaufajcie im dziś, teraz, natychmiast. Niczym Apostołowie, którzy porzucają wszystko, żeby iść z Nim. Dokąd? Nie wiedzą... Ale idą dziś, teraz, już... Bo wiedzą, że największym wrogiem nawrócenia, najskuteczniejszą bronią demona, najniebezpieczniejszą pułapką w ludzkim życiu jest słowo "JUTRO"!

Nie daj się złapać...

coś o wariatach...

zdj:flickr/electricnerve/Lic CC

(Mk 3,20-21)

Jezus przyszedł do domu, a tłum znów się zbierał, tak, że nawet posilić się nie mogli. Gdy to posłyszeli Jego bliscy, wybrali się, żeby Go powstrzymać. Mówiono bowiem: Odszedł od zmysłów.

Mili Moi...
No i nadszedł "dzień Eliasza". Czy to warunki pogodowe, czy nadmiar wolnego czasu z powodu odwołania polskiej szkoły sprawiły, że gdziekolwiek usiadłem, tam zasypiałem. No i dzień płynie... Ale większych wyrzutów sumienia nie mam. Wysiłek i emocje dni minionych zasługują na to, żeby je odespać.

Armagedon śniegowy okazał się mniej groźny, niż się spodziewano. Oczywiście popadało, oczywiście poranek nie był łatwy dla transportu wszelakiego, ale... Według przewidywań w kościele nie było tłumów :) Zaczynałem Mszę z pustymi ławkami, ale na czytania dotarli ofiarodawcy intencji, więc skończyliśmy Mszę w trójkę.

A my dziś przeżyliśmy powtórnie dzień... 6 stycznia. Tego bowiem dnia w naszym zakonie losuj się patrona na cały rok i sentencję, która ma nas w jakiś sposób prowadzić. Niestety nie dotarły do nas sentencje na czas, więc dopiero dziś ten obrzęd się dokonał. Dla mnie to jeden z ważniejszych dni w roku, bo bardzo liczę na tego niebieskiego patrona, którego otrzymuję. Staram się o nim pamiętać, zwłaszcza kiedy odprawiam Mszę Świętą. W najbliższym roku będzie się mną opiekowała bł. Aniela Salawa, nasza franciszkańska dusza, która przeżyła swoje życie jako prosta służąca, obdarowana przez Pana mistycznymi łaskami. Lubię ją bardzo i zawsze chętnie nawiedzam w Krakowie, w naszym, franciszkańskim kościele, gdzie znajdują się jej relikwie. Sentencja zaś, która ma mi przyświecać, pochodzi z Listu do Galatów i brzmi - A co człowiek sieje, to i żąć będzie. Teraz więc mogę wejść w ten rok ze spokojnym sercem.

Dziś również miła niespodzianka - dotarła do mnie paczka z płytami naszego seminaryjnego zespołu "Pokój i Dobro". Jakiś czas temu poprosiłem braci z seminarium, żeby przysłali mi te egzemplarze płyty, na których miałem to szczęście śpiewać, a ja podzielę się tym z naszymi parafianami w Bridgeport. A nuż znajdą się tacy, którzy zechcą naszej twórczości posłuchać w swoich własnych domach. A przy okazji wesprzemy nasze, łódzkie seminarium. No więc dziś sto płyt pojawiło sie na pokładzie, a jutro po Mszy o 11 spróbujemy je wpuścić w obieg.

No a dziś Jezus, który odszedł od zmysłów. Myślę sobie, że takie pogłoski mogli rozsiewać nie tylko wrogowie Jezusa, ale również ludzie całkiem Mu przychylni. Bo przecież intensywność Jego działania i to, że się w żadnym razie nie oszczędzał, mogły rodzić najróżniejsze domysły. Ktoś, kto działa w taki sposób, musi mieć nie po kolei w głowie. I dziś zdałem sobie sprawę, że to moje największe marzenie - zasłużyć na taką samą opinię z dokładnie tych samych powodów.

Ale to musi być niesłychanie trudne. Kiedy przychodzi do Niego rodzina, która w trosce o swoje dobre imię i o swój honor, zamierza Go powstrzymać. Nie wiemy, czy doszło do tego spotkania, ale takie rozmowy zwykle są gwałtowne i nieprzyjemne. Jeśli nawet takie spotkanie miało miejsce, to bliscy Jezusa nic nie wskórali. Nadal działał jak ten, który odszedł od zmysłów...

A wrogowie? To przecież tak doskonały sposób, żeby zdyskredytować kogoś w cudzych oczach. Pokazać cały ogrom wariactwa, niezrównoważenia, ośmieszyć, wyszydzić, zlekceważyć. I tego się boimy, oj jak bardzo się boimy... Ja też. Choć pogardliwe określenia współczesnego świata brzmią mi w uszach najsłodszą melodią, to chyba najtrudniej nieść brzemię "wariata" nałożone przez tych z wnętrza Kościoła, przez wierzących. Szyderstwo i lekceważenie z tej strony boli chyba najbardziej....

Ale tłum nadal czeka... I nawet gdyby nie było czasu na nic innego, to na naśladowanie Jezusa, który odszedł od zmysłów w oczach wielu, czas musi się znaleźć...

opad prognozowany...

zdj:flickr/hyperion327/Lic CC

(Mk 3,13-19)

Jezus wyszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego. I ustanowił Dwunastu, aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki, i by mieli władzę wypędzać złe duchy. Ustanowił więc Dwunastu: Szymona, któremu nadał imię Piotr; dalej Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata Jakuba, którym nadał przydomek Boanerges, to znaczy synowie gromu; dalej Andrzeja, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Jakuba, syna Alfeusza, Tadeusza, Szymona Gorliwego i Judasza Iskariotę, który właśnie Go wydał.

Mili Moi...
Dni formacyjne dla sióstr przeszły do historii. Przynajmniej te w Chicago. Siostry chyba zadowolone, ja zadowolony, więc możemy przystąpić do dalszych prac i zobaczymy kto jeszcze będzie zadowolony... Może to jeszcze nie koniec :)

Dziś na lotnisku poszło już łatwiej i przynajmniej niczego mi nie zabrali. A w samolocie... Znowu jakieś błogosławieństwo - podobnie jak w tamta stronę, tak i dziś nie miałem nikogo obok. Komfort lotu nieco większy. Za sterami wesoły fachowiec. Ogłosił nam, że dawno już nie przeżyliśmy tak pięknego lotu, jaki on nam zafunduje, a może nawet nigdy dotąd... No i że będzie trochę trzęsło nad Nowym Jorkiem. Pojechaliśmy na pas startowy i ten lot życia rozpoczął się od tego, że zawróciliśmy, bo za głośno gdzieś coś działało i spodziewano sie awarii, którą jednak lepiej usunąć na ziemi, niż w powietrzu. Ale okazało się, że awarii nie stwierdzono, więc przy drugim podejściu udało się wystartować. Ciekaw byłem, czy uda się wylądować. Ale pan kapitan, synoptyk z zamiłowania (z sześć razy informował nas o pogodzie) posadził nas profesjonalnie. Przy okazji ukłon w stronę linii United, bo po raz pierwszy nie oglądałem nudnego pokazu instrukcji bezpieczeństwa, ale interesujący film, na którym można było się i uśmiechnąć...

No, ale podsumowując - wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej... Dojechałem bez korków. Pogoda słoneczna... Choć apokaliptyczne zapowiedzi końca świata wobec prognoz pogody na jutro, to baśnie dla grzecznych dzieci. No w tej dziedzinie jak nie zobaczę, to chyba nie uwierzę... Niemniej nauczyłem sie już obliczać przypuszczalną liczbę osób na Mszy na podstawie prognoz pogody. Jutro rano odprawiam sam - jestem o tym przekonany :)

A Słowo dziś... Tak wiele razy słyszane... A znów na czymś nowym Pan mnie skupił... Pomyślałem sobie, że co człowiek, to historia... Każdy z nich, każdy z Apostołów ma swoją - historię życia i historię z Jezusem. Wprawdzie tworzą wspólnotę, ale przecież każdy z nich powołany jest indywidualnie, inaczej. Do osobistej więzi, relacji. Nic powtarzalnego, nic rutynowego, nic banalnego. Głębia. Bliskość.

To jedyna szansa na zrozumienie swojej tożsamości. Sporo o niej mówiłem ostatnimi dniami. I czuję wyraźnie, że bez Jezusa coś nam umyka z naszego własnego człowieczeństwa. Ono staje się rozchwiane, niepełne, banalne, pozbawione fundamentu. Człowiek - to brzmi dumnie - ale tylko wówczas, gdy ma swoje oparcie w Jezusie. Bez Niego... Aż strach pomyśleć...

Ale nawet z Nim można nie zrozumieć. Przypomina nam o tym jedno imię. Judasz. Jedno na dwanaście. Może to nie taka najgorsza proporcja, ale podejrzewam, że ten jeden, który nie zrozumiał, napełnił serce Jezusa głębokim smutkiem. Każdy, kto nie rozumie - zasmuca. Aby byli z Nim - największe pragnienie Jezusa. Wobec każdego z nas...

uschła?

zdj: flickr/antiguan_life/Lic CC

(Mk 3,1-6)

W dzień szabatu Jezus wszedł do synagogi. Był tam człowiek, który miał uschłą rękę. A śledzili Go, czy uzdrowi go w szabat, żeby Go oskarżyć. On zaś rzekł do człowieka, który miał uschłą rękę: Stań tu na środku! A do nich powiedział: Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego czy coś złego? Życie ocalić czy zabić? Lecz oni milczeli. Wtedy spojrzawszy wkoło po wszystkich z gniewem, zasmucony z powodu zatwardziałości ich serca, rzekł do człowieka: Wyciągnij rękę! Wyciągnął, i ręka jego stała się znów zdrowa. A faryzeusze wyszli i ze zwolennikami Heroda zaraz odbyli naradę przeciwko Niemu, w jaki sposób Go zgładzić.

Mili Moi...
Zaczęliśmy dziś drugą turę dni formacyjnych dla sióstr. Grupa nieco mniejsza, bo sióstr 15, ale plan taki sam, więc zajęć nie brakuje. Biedne są... Bo nawet nie mogą się zdrzemnąć na konferencji. Mówią, że się nie da... Nie wiem czemu. Pewnie mój radiowy głos wwierca im się w mózgi i nie pozwala się wyłączyć :)  Jeszcze tylko jutro i kończymy. Choć czeka nas jeszcze trzecia tura dla sióstr pracujących w Kanadzie. Ale to dopiero w lutym...

Ja się czuję przemęczony. Nie wiem czy ta gonitwa codzienności wychodzi ze mnie, ale wczoraj padłem koło 8 wieczorem. Oczywiście po 1 w nocy byłem już wyspany, ale stwierdziłem, że to jeszcze nie czas na "Kiedy ranne wstają zorze", więc zmusiłem się nieco i dospałem spokojnie do rana. Ale dziś mechanizm jakiś podobny... Przydałyby się dwa dni tylko na spanie - albo chociaż jeden tak zwany "dzień Eliasza". W 1 Księdze Królewskiej czytamy bowiem znamienne słowa - Eliasz spojrzał, a oto przy jego głowie podpłomyk i dzban z wodą. Zjadł więc i wypił, i znów się położył (1Krl 19,6). Oto nasz ideał ! :)

Ale to tak anegdotycznie, bo dzisiejsze uzdrowienie człowieka z uschła ręką zwróciło moja uwagę na problem... połowiczności. Jeśli działa tylko jedna ręka, jedna noga, czy jedno oko, to człek działa połowicznie. Zwłaszcza ręka, poprzez którą działamy najwięcej. Pewnie da się żyć z jedną. Pamiętam mojego nauczyciela matematyki z podstawówki, miał tylko jedną rękę i świetnie sobie radził. Ale jednak zawsze to trudniej.

Połowiczność rozumiana głębiej może nam odsłonić całe przestrzenie naszego życia, gdzie żyjemy na tzw. "pół gwizdka". Czasem dlatego, że tak chcemy, czasem dlatego, że inaczej nie umiemy, czasem coś w nas obumarło... Myślimy sobie, że sytuacja jest nie do zmiany, nie ma w nas motywacji, nie potrafimy znaleźć w sobie sił. Akceptujemy stan, który nas w żadnej mierze nie satysfakcjonuje, coraz rzadziej wyobrażając sobie i marząc o tym, co moglibyśmy zrobić, gdyby...

Ale Pan nie zapomniał... Jezus mówi dziś do owego człowieka - stań tu na środku. Jesteś w centrum. Dla Boga zawsze. Tylko czy rzeczywiście jesteś gotów wyciągnąć ku Niemu swoją "uschła rękę"? Czy jesteś gotów Mu pokazać te obszary życia, w których stać cię na więcej, ale mało tego - czy te obszary życia jesteś skłonny oddać Mu na służbę? Bo trudno spodziewać się, że uzdrowi w tobie coś, co ostatecznie oddali cię od Niego. Bogu nade wszystko zależy na tym, żeby nas zbawić. To zbawienie jest na wyciągnięcie ręki... Zdrowej, czy "uschłej" - byle chcieć ją ku Bogu wyciągnąć...

dlaczego im nie ufam?

(Mk 2,23-28)

Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze rzekli do Niego: Patrz, czemu oni robią w szabat to, czego nie wolno? On im odpowiedział: Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie, i był głodny on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom. I dodał: To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu.

Mili Moi...
No i pożegnaliśmy pierwszą grupę sióstr. Pierwsza tura dni formacyjnych się zakończyła, a jutro pojawi się kolejna grupa, której muszę wygłosić to samo. Nie za bardzo to lubię, bo sam sie trochę nudzę, kiedy muszę się powtarzać, ale takie zalecenie - żeby każda grupa usłyszała to samo. A nasz klient, nasz pan :)

Jestem jak zwykle pod wrażeniem pracowitości sióstr. Potrafią wiele godzin oddawać się różnorakim obowiązkom (na przykład w przedszkolu, które jest czynne 11 godzin), a potem wrócić do domu, zrealizować jakieś domowe prace, które zrobić trzeba i jeszcze się modlić... Niektóre mówią - żeby doba była choć dwie godziny dłuższa, to ze wszystkim byśmy zdążyły... Od dawien dawna mam takie przekonanie, że gdybyśmy my, księża pracowali i modlili się z taką samą gorliwością, to oblicze świata mogłoby wyglądać znacznie ciekawiej, bo ewangelizacja nabrałaby niesłychanego rozpędu... Ale z nami jest nieco inaczej...

Ławeczka na zdjęciu nie jest przypadkowa... Dom rekolekcyjny, w którym się znajdujemy, mieści sie przy autostradzie. Nienajlepsza to lokalizacja, bo każdemu wyjściu na zewnątrz towarzyszy męczący szum przejeżdżających niedaleko samochodów. Ta ławeczka stoi w miejscu, z którego tę autostradę widać najlepiej i jest tam najgłośniej. Metalowa i zanurzona w śniegu... Mijając ją dzisiaj, pomyślałem sobie - biedulko, kto cię tu postawił? Przecież nikt na tobie nie usiądzie. A już zwłaszcza dziś, kiedy swoim zimnem skutecznie do tego zniechęcasz... Ale to nie klimatyczne obserwacje mnie zajęły, ile raczej porównanie, które mi się zrodziło w głowie...

Ta ławeczka jest... niczym faryzeusz.... Zimna i skierowana w całkowicie błędną stronę. Dziś znów występują oni w Ewangelii? Dlaczego im nie ufam? Dlaczego bym sie nie "przysiadł"? Ponieważ dziś zadają pytanie Jezusowi - zobacz, przecież tak nie wolno... Ale kilka wersetów wcześniej w podobnym tonie przemawiali do... świeżo powołanych uczniów Jezusa - czemu wasz Mistrz czyni to, czego nie wolno? Faryzeusze, którzy dla ocalenia swojej pozycji, dla podtrzymania swoistego status quo są skłonni szczuć, kąsać, antagonizować, oskarżać, jątrzyć, siać niepokój, zamęt, brak zaufania... A demon siedzi i zaciera łapki...

Nie dać się zamrozić. Demaskować faryzeuszy, którym bynajmniej nie zależy na prawdzie. Nie "przysiadać się", a wręcz przeciwnie, pokazywać, że miejsce w "którym stoją" jest całkowicie nieodpowiednie... To była metoda Jezusa. I nie pieścił się On z nimi, bo wobec cyników nie stosował tej samej miłosnej metody, co wobec zagubionych grzeszników. Kochał każdego w sposób jaki był dla niego najodpowiedniejszy. I tego po prostu od Jezusa trzeba się uczyć...

I pamiętajcie - nie dajcie się zamrozić, nie "przysiadajcie się" i nie łudźcie się - wasza lokalna "zimna, metalowa ławka" na wiosnę raczej nie zmieni miejsca... Poszukajcie innej :)

doleciałem...

zdj:flickr/F.d.W./Lic CC

(Mk 2,18-22)

Uczniowie Jana i faryzeusze mieli właśnie post. Przyszli więc do Niego i pytali: Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą? Jezus im odpowiedział: Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo pana młodego majką u siebie. Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć. Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania. W przeciwnym razie nowa łata obrywa jeszcze /część/ ze starego ubrania i robi się gorsze przedarcie. Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków. W przeciwnym razie wino rozerwie bukłaki; i wino przepadnie, i bukłaki. Lecz młode wino /należy wlewać/ do nowych bukłaków.

Mili Moi...
No i znów, po dwóch miesiącach jestem w Chicago. Tym razem podróżowałem samolotem... Po niedzielnych obowiązkach wsiadłem w auto i udałem się do Newarku, gdzie gościnne siostry nakarmiły mnie i po wysłuchaniu konferencji, o którą wcześniej poprosiły, odwiozły mnie na lotnisko. Tam zostałem okradziony :) Mianowicie przy kontroli bezpieczeństwa pewien czarnoskóry obywatel stwierdził, że musi otworzyć moją walizkę... Otworzył, pogrzebał i z wyrazem triumfu na twarzy wyjął mój wspaniały żel pod prysznic, szampon i pastę do zębów... Tak serdecznie je tulił do piersi, że mówię - no dobra chłopaku, zostaw sobie, pewnie są ci bardziej potrzebne, niż mnie... A poważnie mówiąc - nigdy dotąd nie leciałem wyłącznie z bagażem podręcznym i zapomniałem po prostu, że trzeba się zaopatrzyć w mniejsze opakowania...

W oczekiwaniu na samolot, przysiadła sie do mnie para... Od słowa do słowa, okazało się, że należą do franciszkańskiej wspólnoty Braci i Sióstr Miłosierdzia, założonej przez Michaela Talbota. Piękni ludzie. Pięcioro dzieci. Jeden syn w seminarium, drugi przygotowuje się do wstąpienia. Pełni pokoju, takiej dobroci i głębokiej wiary. Umęczyłem się rzecz jasna okrutnie, jak to przy każdej rozmowie po angielsku, ale stali się oni dla mnie niezwykłym świadectwem i źródłem wielkiej radości. Rozmawialiśmy między innymi o przyczynach odchodzenia młodych ludzi z Kościoła i Kathleen dowodziła, że ostatnie badania pokazują, że do najważniejszych należą - kiepskie kaznodziejstwo i kiepska muzyka... No i trudno się nie zgodzić...

Lot przebiegł spokojnie, siostry odebrały mnie z lotniska i dziś od rana już się skupiamy. Ale nie są to klasyczne rekolekcje, nie ma milczenia, a za to jest sporo radości z przebywania razem. Choć dla mnie to czas pracowity...

A dziś pomyślałem bardzo konkretnie o dniach, w których wspominamy, że zabrano nam Oblubieńca. Wszak Jezus zapowiada, że w te dni będziemy pościć... I dziś się głęboko zawstydziłem... No bo na czym ten mój post polega? Na tym, że nie zjem kotleta, a zjem łososia? Na tym, że nawet nie muszę za bardzo o tym pamiętać, bo w życiu zakonnym ktoś nad tym czuwa? Jakie wyrazy miłości towarzyszą mojemu przeżywaniu piątku, tego dnia, w którym świat utracił jedyną, życiodajną Światłość? Jeśli ludzie się kochają, to nieustannie wykonują wobec siebie jakieś gesty miłości. Więc jeszcze raz - jak moja miłość wobec Jezusa wyraża się w tym szczególnym dniu? Martwi mnie ten brak zapału w świadomym planowaniu i realizowaniu jakiegoś osobistego planu ascetycznego i właściwie proszę Jezusa, żeby mnie w tej dziedzinie zwłaszcza wewnętrznie odnowił. 

To drugi wątek - świeżość każdego poranka... Człowiek, który należy do Jezusa, każdego dnia przywdziewa nową szatę. Nie połataną, nie sztucznie zszywaną. Ale zupełnie nową. Nawet jeśli wykonuje te same, powtarzalne czynności, to Pan odnawia go co dzień. Ile radości w tej wolności w Jezusie... Dziś doświadczyłem jej na nowo... Ucieszyłem się w zupełnie niezwykły sposób, że mogę stanąć przed siostrami i głosić im to, w co sam głęboko wierzę, do czego jestem przekonany i co sam mniej lub bardziej udolnie próbuję wcielać w swoje życie. I choć pewnie nie opowiadam im rzeczy nieznanych, to za każdym razem są one w jakiś sposób nowe, odkrywane przeze mnie samego, a mam nadzieję, że i przez te, które słuchają....

Dobrze mi tu... Ale tak po cichu szepnę Bryczportowi i okolicom, że cieszę się już dziś piątkowym powrotem do domu i tym, ze was wkrótce zobaczę...

Lekarza komu???

zdj:flickr/Defence Images/Lic CC

(Mk 2,13-17)

Jezus wyszedł znowu nad jezioro. Cały lud przychodził do Niego, a On go nauczał. A przechodząc, ujrzał Lewiego, syna Alfeusza, siedzącego w komorze celnej, i rzekł do niego: Pójdź za Mną! On wstał i poszedł za Nim. Gdy Jezus siedział w jego domu przy stole, wielu celników i grzeszników siedziało razem z Jezusem i Jego uczniami. Było bowiem wielu, którzy szli za Nim. Niektórzy uczeni w Piśmie, spośród faryzeuszów, widząc, że je z grzesznikami i celnikami, mówili do Jego uczniów: Czemu On je i pije z celnikami i grzesznikami? Jezus usłyszał to i rzekł do nich: Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników.

Mili Moi...
Nadszedł taki moment w ciągu dzisiejszego dnia, kiedy to zauważyłem, że wszystko zrobione i mogę zrobić coś na co mam ochotę, a nie coś, co trzeba, bo czas goni. Wybór padł na napisanie listu, co niestety niesłychanie rzadko mi się zdarza, ale dziś się udało.

Ale wcześniej była polska szkoła, a w niej dzieciaki pobudzone niewątpliwie wyżem atmosferycznym. Maluchy - trudno utrzymać ich uwagę. Coraz trudniej... Nudziarz ze mnie, ale co zrobić. Praca z dziećmi w moim przypadku opiera się tylko na ślubie posłuszeństwa :) Sam bym jej pewnie nie wybrał... Nie czuję się wystarczająco utalentowany...

A po południu Msza Święta po angielsku... Chyba dziś pierwszy raz... Naprawdę pierwszy raz... Czułem się swobodnie. Jest jak jest i nie będzie na razie inaczej, więc trzeba się odnajdywać. Dziś przed Mszą rozbawili mnie dwaj seniorzy, którzy wiedli całkiem głośną rozmowę przed konfesjonałem, w którym zasiadałem. jednego dawno u nas nie było. Chorował. A drugi streszczał mu sytuację - wiesz, jest nowy ksiądz... Bardzo lubi śpiewać i dużo na Mszy śpiewa... No i ma lepszy angielski... Nie zdradził jednak od kogo... :)

A wieczorem kolęda... To ostatnio codzienna praktyka... Pisałem już o tym, że zwykle jest bardzo miło. I dziś nie było inaczej. Cieszę się z tych chwil dobrych rozmów, poznawania się wzajemnego. Bo jak to w takich chwilach się okazuje, w niektórych opiniach, ocenach, czy przekonaniach się różnimy... Najważniejsze, żeby różnić się pięknie. Z szacunkiem...

Dziś w Ewangelii atak... Nie ma miejsca na różnice. Ocena musi być jednakowa - grzesznik to grzesznik, celnik to celnik, a nam sprawiedliwym nie po drodze z nimi. Nie łam schematów, nie wychodź przed szereg, nie komplikuj życia. Linia podziału musi być wyraźna. My i oni. I każdy musi znać swoje miejsce... A czasem potrzeba tak niewiele, żeby nastąpiła piękna przemiana...

Przecież Lewi, który niewątpliwie należał do grona grzeszników, miał jakiś skomplikowany życiorys, usłyszał od Jezusa trzy słowa, które dokonały rewolucji w jego życiu. Pójdź za mną. nie trzeba było nic więcej. Jezus nic nie musiał tłumaczyć. W żaden sposób nie trzeba było przekonywać Lewiego... Tak jakby wszystko było już przygotowane, a potrzeba było tylko jednego gestu, małego wprawienia wszystkiego w ruch...

Gdyby Jezus nie przekraczał utrwalonych granic, nie dokonałoby się nic. Gdyby Jezus nie wyszedł ku temu człowiekowi, jego życie być może nigdy nie wkroczyłoby na właściwe tory. Gdyby Jezus nie zdecydował się na konsekwentną postawę miłości, to Lewi nie zostałby wskrzeszony z krainy grzechu i śmierci.

I tylko pozostali uczniowie... Musieli przyjąć atak na siebie... Nie pierwszy i nie ostatni raz... Takie są prawa miłości... Tak było w ich relacji z Jezusem... I tak jest do dziś. Uczniowie to ci, którzy muszą być gotowi na ataki. Zwłaszcza ze strony budowniczych granic - najświętszych ze świętych. Zimnych pasjonatów prawa. Współczesnych faryzeuszy... Oni przecież nie potrzebują Lekarza :)

lepsze trzy zdania, niż...

zdj:flickr/jjpacres/Lic CC

(Mk 2,1-12)

Gdy Jezus po pewnym czasie wrócił do Kafarnaum, posłyszeli, że jest w domu. Zebrało się tyle ludzi, że nawet przed drzwiami nie było miejsca, a On głosił im naukę. Wtem przyszli do Niego z paralitykiem, którego niosło czterech. Nie mogąc z powodu tłumu przynieść go do Niego, odkryli dach nad miejscem, gdzie Jezus się znajdował, i przez otwór spuścili łoże, na którym leżał paralityk. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: Synu, odpuszczają ci się twoje grzechy. A siedziało tam kilku uczonych w Piśmie, którzy myśleli w sercach swoich: Czemu On tak mówi? On bluźni. Któż może odpuszczać grzechy, prócz jednego Boga? Jezus poznał zaraz w swym duchu, że tak myślą, i rzekł do nich: Czemu nurtują te myśli w waszych sercach? Cóż jest łatwiej: powiedzieć do paralityka: Odpuszczają ci się twoje grzechy, czy też powiedzieć: Wstań, weź swoje łoże i chodź? Otóż, żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów - rzekł do paralityka: Mówię ci: Wstań, weź swoje łoże i idź do domu! On wstał, wziął zaraz swoje łoże i wyszedł na oczach wszystkich. Zdumieli się wszyscy i wielbili Boga mówiąc: Jeszcze nigdy nie widzieliśmy czegoś podobnego.

Mili Moi...
Plany były ambitne na dziś... I właściwie zostały zrealizowane. Zdałem sobie właśnie sprawę jak rzadko w ostatnim czasie mogłem napisać, że zrealizowałem swoje założenia na dany dzień. Ale udało mi się dziś napisać ostatnią konferencję dla sióstr misjonarek, więc chyba jadę do Chicago w miarę przygotowany...

Choć muszę przyznać, że dziś mądrej rady udzielił mi spowiednik (bo to też było w planie na dziś - spowiedź) - żebym się nie martwił. A juz najmniej tym, co powiedzą siostry o moim nauczaniu. To Jezus ma głosić przeze mnie. Jeśli dałem Mu trochę czasu w ramach przygotowań, to On powie, co zechce. A ja mam być spokojny... Dobra rada dla perfekcjonisty... Nie staraj się zrobić więcej, niż możesz i ciesz się z tego, co zrobiłeś. Jeśli danego dnia napisałeś tylko trzy zdania, ciesz się, bo dzień jest lepszy o całe trzy zdania od dnia poprzedniego. Jeśli masz jedną konferencję, to ciesz się nią, a nie rozpaczaj, że brakuje ci jeszcze trzech... Niby proste, ale domaga się jakiegoś przeorganizowania myślenia...

Za chwilę ruszam do "kina", czyli do miejsca, gdzie zostanie wyświetlony film "Ida". Różne opinie na jego temat czytałem. Nie jestem wielce podekscytowany, ani nie zamierzam go oglądać doszukując się historycznej prawdy o Polsce. Dziś postanowiłem spędzić trochę czasu w dobrym towarzystwie i w ten sposób nieco odpocząć...

A o związkach grzechu z paraliżem słyszałem niejeden raz... I nie jest to pewnie tak do końca przenośnia. Dziś skupiłem się na bliższym określeniu na czym on w ludzkim życiu polega. Grzech przede wszystkim buduje barierę między mną i Bogiem. Czasem całkowicie mi Go zasłaniającą, czasem przeźroczystą, ale zawsze niepokonalną o moich własnych siłach. Potrzeba łaski. Wszak nawet jeśli nie sakramentalnej, to nie zmienia faktu, że On tylko może mi mój grzech przebaczyć. Mniejszy, czy większy. I w tym sensie z pewnością jestem sparaliżowany i nic nie mogę bez Niego. Poza tym, nie jestem w stanie widzieć nic innego i skupiać sie na niczym innym. Sparaliżowany nie jest w stanie ruszać głową i ma dość monotonny widok na sufit. Trudno mu tez pewni myśleć o czym innym, niż jego stan... Hipnoza grzechu, paraliż, który nie daje się przekroczyć.  Jeden grzech zawsze pociąga ze sobą następne. I paraliż postępuje. I choć człek żyje, to jednak nagle okazuje się, że jest całkowicie zależny od innych. A stąd już krok do rozpaczy...

Dzięki Bogu są bracia i siostry. Jest Kościół, który zawsze za sparaliżowanych grzechem sie modli, który ich niesie do Jezusa, który czuwa nawet wówczas, gdy sparaliżowany nie umie już wierzyć... Jezus widząc ich wiarę, rzekł - dziecko, odpuszczają ci się twoje grzechy...  I życie wraca...