o - świece - ni...

 

^{zdj:flickr/Esteban Chiner/ Lic CC}

37Wszystko, co Mi daje Ojciec, do Mnie przyjdzie, a tego, który do Mnie przychodzi, precz nie odrzucę, ³⁸ ponieważ z nieba zstąpiłem nie po to, aby pełnić swoją wolę, ale wolę Tego, który Mnie posłał. ³⁹ Jest wolą Tego, który Mię posłał, abym ze wszystkiego, co Mi dał, niczego nie stracił, ale żebym to wskrzesił w dniu ostatecznym. ⁴⁰ To bowiem jest wolą Ojca mego, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne. A ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym". J 6, 37-40

Mili Moi…

Jak zarywać noc, to już na całego. Podczas, gdy w Polsce większość ludzi wstaje do pracy, ja się jeszcze nie położyłem. A wszystko dlatego, że dziś wieczorem gościliśmy w naszej parafii Lecha Dokowicza, który wygłosił katechezę na temat przykazania „Nie cudzołóż”. Sama katecheza trwała niemal trzy godziny, a uczestnicy chyba niekoniecznie zerkali na zegarki. Ale po katechezie, połączonej zresztą z projekcją medialną, nocne rozmowy przeniosły się do naszego domu… Człek to niezwykły. Pomijam już klarowność, logiczność i dosadność argumentacji, która też z pewnością domaga się podkreślenia, bo słucha się go z zapartym tchem. Ale w tych naszych wieczornych rozmowach prywatnych nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że przebywam w towarzystwie współczesnego proroka. Przenikliwość spojrzenia, a jednocześnie całkowita pewność zwycięstwa Boga w wojnie duchowej, której świadkami jesteśmy. Człowiek wybrany i pobłogosławiony przez Boga. Mąż i ojciec piątki dzieci, a jednocześnie ewangelizator, człowiek drogi… Piękny czas.

Poza tym nie dzieje się nadzwyczaj dużo. Ciężki czas rozmyślania w jaki sposób „ugryźć” rekolekcje dla kobiet nadal trwa. Nie ma na razie szczególnego natchnienia do ich stworzenia. A ich zbliżanie się z każdym dniem trochę mnie zaczyna napinać. Ale dziś dobra spowiedź i łaska czystego serca przed Panem… Mała wielka radość. I codzienne wycieczki na cmentarze i usilne poszukiwania „moich” zmarłych, czyli tych, których tam odprowadziłem, uwieńczone totalną porażką…. Nie mogę ich odszukać… Ale polskich nazwisk moc… Najbardziej to chyba polska część Ameryki.

A dziś Ewangelia z naszego, franciszkańskiego wspomnienia, wszystkich zmarłych związanych z naszą rodziną zakonną, przypomina mi przecudną nowinę o tym, że Panu Bogu zależy dużo bardziej na moim zbawieniu, niż mnie samemu. Co więcej, On robi znacznie więcej, żebym je osiągnął, niż ja chciałbym i mógłbym. Pragnienie Bożego serca – aby nikt nie zginął, popycha Go na krzyż, na którym dokonuje się ofiara w swoich skutkach zupełnie niemożliwa do osiągnięcia na ziemskich drogach dla człowieka. Żadnego człowieka.

A my? Co należy do nas? Tylko współpraca, ponieważ Bóg nie może nas zbawić bez nas. Współpraca, którą Jezus określa dwoma słowami – widzieć i wierzyć. Widzieć, czyli uznać panowanie Opatrzności nad światem. Wierzyć, czyli podporządkować swój umysł i wolę Bożym oczekiwaniom. Niby niewiele, a jednak nieliczni się na to decydują. Tak na poważnie… A wziąć Boga na poważnie w swoim życiu…. Oooo, to już prawdziwy początek zbawienia…